Sybiracy – pamiętamy
Dziś obchodzimy 82. rocznicę masowych deportacji na Sybir Aby uczcić pamięć wszystkich wywiezionych, dzieci wraz z opiekunami odmówiły modlitwy przy Krzyżu Sybiraków i wysłuchały wykładu o losie zesłańców Pamięć o przeszłości jest bardzo ważna, bo uczy nas, że trzeba troszczyć się o dobro Ojczyzny i pokój w kraju oraz na całym świecie dla bezpieczeństwa przyszłych pokoleń.
Przedstawiam jeden z piękniejszych utworów napisanych w bydlęcym wagonie upamiętniających pierwszą masową wywózkę Polaków na Syberię i do Kazachstanu.
Warto przeczytać ten wiersz i zastanowić się, że pomimo aktualnych problemów żyjemy w dobrych czasach. Dziś wspominamy wszystkich deportowanych na Sybir i pamiętamy o ich trudnym losie.
Autorem wiersza jest Feliks Konarski, zesłaniec Sybiru, bohater z Monte Cassino i autor słów do pieśni „Czerwone maki na Monte Cassino”.
„Ballada zesłańców” – Feliks Konarski
10 luty będziem pamiętali
przyszli Sowieci, gdy my jeszcze spali
i nasze dzieci na sanie wsadzili
i na główne stacje nas powywozili
O straszna chwila, o straszna godzina
Rodząca bóle swoje zapomina
O tamtej nigdy nie zapomni chwili
Gdy nas w ciemny wagon, jak w trumnę wsadzili
O żegnaj Polsko, żegnaj chato miła
O żegnaj ziemi, któraś nas karmiła
Żegnaj słoneczko i gwiazdy złociste
Bo wróg nas wywozi z tej ziemi Ojczystej
O Polsko nasza ziemio ukochana
W ‚39 cała krwią zalana
Nie dość, że Ciebie na pół rozerwali
Jeszcze Polaków na Sybir zesłali
Dni cztery polską ziemią my jechali
Chociaż ją tylko przez szpary żegnali
Piątego dnia maszyna sowiecka ruszyła
Jakby sztyletem każdego przeszyła
Mijają doby, tygodnie mijają
Raz na dzień chleba i wody nam dają
Przez Rosję nas wiozą i góry Urala
I tak nas wiozą wciąż dalej i dalej
Czwartego marca stanęła maszyna
Już inny transport nam się rozpoczyna
Wiozą nas autem, a potem saniami
Przez śnieżną tajgę, lasami, rzekami
Ach smutna była nasza karawana
Kipitku i chleba dawali co rana
Dzieci zmarznięte z sań wypadają
A na noclegach umarli zostają
Ach Polsko nasza, ziemio nasza święta
Gdzie Twoje syny, gdzie twoje „Orlęta”?
Dziś w Syberyjskie tajgi przyjechali
Czy kiedy Ciebie będziem oglądali?!
Słoneczko złote smutne dzisiaj wstało
Gdy do baraków rano zaglądało
Widziało trumny, sosnami przybrane
Jak nad nimi klęczą matki zapłakane
Jesteśmy sami, straż nas zostawiła
Bo cóż tu będzie koło nas robiła?
Świat nam zamknęli, wszędzie lasy, drzewa
Nawet ptaszyna nam tu nie zaśpiewa
Zima, mróz straszny, w lesie ciężka praca
Głód i tęsknota z nóg nas już przewraca
Tyfus okrutny wśród ludzi się szerzy
A coraz więcej już nas w ziemi leży
Choć przyszła wiosna, słońce zajaśniało,
Lecz tutaj u nas nie poweselało
Tylko po lesie słychać płaczących
„O Jezu Chryste w Ogrójcu mdlejący”!
Polska Królowo, zlituj się nad nami
nad polską ziemią i nad rodakami
Powróć nas, powróć do ziemi ojczystej
Królowo Polski, panienko przeczysta.
dyr. szkoły M. Godlewska
